سنجش پایداری اجتماعی در نواحی شهری با رویکرد شهر فشرده (مطالعه ی موردی: شهر آمل)

پایداری اجتماعی از ابعاد مهم توسعه شهری پایدار است که با تأکید بر مفاهیم کیفی به دنبال تحقق فضاهای شهری سرزنده و پویاست. پایداری اجتماعی رویکردی را ارائه می کند که بر اساس آن می توان جنبه های وسیعی از چالش های زندگی شهری معاصر را شناسایی و برطرف نمود. با توجه به انتخاب فرم شهر متراکم به عنوان پایدارترین فرم شهری، موضوع پایداری اجتماعی در مدل شهر متراکم، به موضوعی چالش برانگیزی در میان محققان و برنامه ریزان تبدیل گردیده است؛ بنابراین، تحقیق حاضر به بررسی و شناخت پایداری اجتماعی و بررسی رابطه پایداری اجتماعی و تراکم در محلات 25 گانه‏ی آمل، می پردازد. اهداف این پژوهش سنجش و ارزیابی پایداری اجتماعی در نواحی شهری با رویکرد شهر فشرده می باشد. این پژوهش از نظر روش شناسی از نوع توصیفی-تحلیلی و روش نمونه گیری، پیمایشی که حجم نمونه برابر 430 نفر بوده است. داده ها با استفاده از بسته نرم افزار آماری برای علوم اجتماعی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. همچنین برای تحلیل و شناخت وضعیت پایداری اجتماعی کل و مولفه های 9 گانه‏ی آن، از آزمون t تک نمونه ای و t هتلینگ استفاده شده و جهت بررسی رابطه ی بین پایداری و تراکم از ضریب همبستگی پیرسون و برای شناخت تفاوت میزان پایداری در محلات کم تراکم، متوسط تراکم و پرتراکم از آزمون آنوا استفاده شده است. یافته-های پژوهش نشان می دهد که پایداری اجتماعی کل در شهر آمل در سطح مطلوبی قرار دارد. از بین مولفه های نه گانه، «مشارکت» و «کیفیت محیط»، وضعیت نسبتاً نامطلوبی داشته که باید بیشتر از بقیه در الویت توجه قرار گیرند و همچنین نتایج آزمون همبستگی نشان داده که پایداری با تراکم جمعیتی، ساختمانی و کلی مسکونی دارای همبستگی مثبت و معنی داری می باشد. نتایج آزمون آنوا گویای این است که تفاوتی از لحاظ برخورداری از پایداری بین محلات کم، متوسط و پرتراکم در تراکم جمعیتی، کلی مسکونی وجود ندارد اما میزان پایداری در محلات پرتراکم در تراکم ساختمانی بسیار بیشتر از محلات کم تراکم و متوسط تراکم می باشد.